PURITA KALAW-LEDESMA PRIZES IN ART CRITICISM 2024

The 11th year of the Purita Kalaw-Ledesma Prizes in Art Criticism welcomes entries on the theme of ‘Fluctuation.’

In the 1974 book The Struggle for Philippine Art, Purita Kalaw-Ledesma and Amadis Ma. Guerrero described the Philippine art scene of the time as “a fluctuating, flexible and wide-open field” where diverse trends were concurrently explored by the artists. Kalaw-Ledesma emphasized that an artist should “never [be] in a fixed state of mind” and should always experiment with new ideas and approaches as life continues to shift beyond one’s control and expectations.

In this state of fluctuation, Kalaw-Ledesma affirmed the essential role of criticism, for it points out the significance of the artist’s work and efforts in experimentation to both the viewer and the artist. She stated that, without criticism, the art movement in the Philippines would not develop.

Prompted by Kalaw-Ledesma’s perception of fluctuation as a realm of possibility, we seek entries anchored as criticism about artists, art works, exhibitions, projects, practices, or events that take a cue from irregular and unexpectable changes. Fluctuation alludes to the sense of unpredictability prevalent today, as intensified by war, inflation, environmental crises, technological developments, and divisive public opinions. Concentrating on fluctuation may create opportunities to reconsider the importance of art and, therefore, the role of criticism in the face of uncertainty.

The Purita Kalaw-Ledesma Prizes in Art Criticism will have English and Filipino categories. A panel of jurors will shortlist a maximum of six (6) writers from each category. From these lists, winners will be selected by the editors of the partner publications. Winners will be announced during the awarding ceremony scheduled in November 2024.

Two winners will be selected from the English category. The winner of the Purita Kalaw-Ledesma Prize for The Philippine Star will be awarded a regular column under ‘Platforms’ in the Arts and Culture section of the paper, to be published once a month with a total of 12 articles for a year. The winner of the Purita Kalaw-Ledesma Prize for ArtAsiaPacific will be contributing to the bi-monthly publication, with a total of six (6) articles for a year.

One winner selected from the Filipino category will be awarded the Purita Kalaw-Ledesma Prize for Katipunan Journal and will be contributing to the bi-annual research publication, with a total of two (2) articles for a year.

In addition to the opportunity to have their written works published, one of the winners will be selected and offered a month-long writer’s residency with Orange Project in Bacolod City, one of our local residency partners. The residency will give the winning writer an opportunity to immerse and interact with the local art community.

The Ateneo Art Awards-Purita Kalaw-Ledesma (PKL) Prizes for Art Criticism was launched in 2014 by Ateneo Art Gallery and Kalaw-Ledesma Foundation, Inc. (KLFI). It was named in honor of Purita Kalaw-Ledesma, art patron and founder of the Art Association of the Philippines (AAP). Kalaw-Ledesma believed in art criticism’s “vital role in the development of culture,” citing its capacity to “guide both artists towards new directions and public taste towards the best in past and current artistic output.”

QUALIFICATIONS OF PARTICIPANTS

Employees, whether full-time or contractual, of the Ateneo Art Gallery, Ateneo de Manila University, or Kalaw Ledesma-Foundation, Inc., are not allowed to participate.

Must be based in the Philippines.

To avoid conflicts of interest, participants must not have a regular column and must not hold an editorial post in any broadsheet or local/international magazine. Regular columnists are not allowed to join but contributors, defined as any person whose written work is published with a byline but not identified as a columnist, may join.

Bloggers defined as writers of online journals, websites, or whose written work is published in electronic social media may join.

Past winners of the PKL Prize are not eligible to participate.

Writers who have been shortlisted in the past for the PKL Prize may still submit an entry.

MECHANICS FOR ENTRIES

Entries should be essays with no more than 1,000 words.

Entries must reflect the theme of the Program. This year’s theme is Fluctuation, inviting entries anchored as criticism about artists, art works, exhibitions, projects, practices, or events that take a cue from irregular and unexpectable changes. Fluctuation alludes to the sense of unpredictability prevalent today, as intensified by war, inflation, environmental crises, technological developments, and divisive public opinions.

The entry must be written on A4-sized paper. The font should be Arial, Times New Roman, or Book Antiqua, font size 12.

Entries must be submitted digitally as both Word and PDF file attachments with no indication of the identity of the writer on the documents.

Only one original entry is allowed per participant.

The essay should not have been published before on any printed or online platform.
Any entry that has been submitted for consideration in any other writing contest before 30 November 2024 will be disqualified.

Entries must be collated in an accessible Google Drive and submitted at go.ateneo.net/PKL2024Entry with the following file formats with the writer’s last name and title of the entry (ex. Dela Cruz - Essay Title) as filename:

Entry in Word document format (ex. Dela Cruz - Essay Title.docx)
Entry in PDF format (ex. Dela Cruz - Essay Title.pdf)

The deadline for submission of entries will be on 30 June 2024 (Sunday), 11:59 PM.

Copyright of entries of the shortlisted writers (including the winners) shall be held by the writer jointly with AAG and KLFI. All shortlisted and winning essays will be published online in Vital Points after the awarding.

---

Hindi ako fan ng small talks.

Mahaba akong mag-reply.

Tinaguan ko ang tanong na “kumusta?!” sa pagsisimula ng Zoomocene period. Mangyaring sabihin lang agad-agad nang walang paligoy-ligoy; nang walang mga paimbabaw na pangungumusta. Kung ano-anong mga ganap sa loob ng isang taon para lang manatiling matino sa panahong nililigalig tayo ng buang na daigdig. Nakakalokang isipin kung saan ka lulugar sa pagitan ng pagtapik sa balikat dahil “ayos lang ‘yan basta’t buhay ka sa ngayon” o sa pag-uumpisang aralin ang mga bagong silang na mga agos.

Habang wala pang matino bukod sa mga pantasya ng mga pangsalba ng sariling katinuan na mga proyekto, humanap kami ng mga pag-uubusan ng ekstra-ekstrang oras, talino’t lakas. Ambag na rin sa pagtutulak sa natapilok na ekonomiya. Si Tita Cars, na bukod sa nagtitinda ng ispageti sa kanilang village ay nagbabato rin sa’kin ng mga raket na dapat pagpasahan ng resume.

Mood. Sa mahigit 355 entries (as of June 13), nasa average ako ng 3.5 (41%) sa tala-damdaman (moodtracker) ay kasing bughaw ng tahimik na dagat. Ang Okay ay: ‘yung mga karaniwang gising, pagkabagot, pagkatapos kumain, kaunting lungkot, hindi masarap na ulam. Luntiang gubat ang kadalasang damdamin kung Biyernes.

Nakatanggap ako ng isang raket na transkripsyon ng ilang panayam sa mga nanay sa Addition Hills. Para akong balik-kagawaran [DSWD] dahil sa ingay ng komunidad habang nasa isang focus group discussion. Ang challenge ay naririnig ko rin ang dramarama sa hapon sa recording kasabay ng mga pananaw nila sa programa ng gobyerno. Kahit wala akong nakikita, naririnig kong magkakadikit ang mga bahay sa Addition Hills at magkakalapit ang mga tao kung paano nila pakitunguhan ang isa’t isa sa loob ng diskurso. Simula noon, laging nasusugagaan ang mga balita tungkol sa Addition Hills kesyo nasunugan ang ilang daang residente idagdag pang naging hotspot ng hawahan.

Nakatanggap din ng raket tungkol sa first 1000 days ng mga bagong silang, kung gaano kalayo ang bahay sa barangay health center, kung anong natutunan tungkol sa nutrisyon, gaano kadalas ang pagpapatingin, mga balakid kung bakit hindi nakapagpapasuso. Hindi makahabol ang pagtipa ng titik sa rehistro ng salita mula sa pinakikinggang panayam. Nakikita ko si Nanay A na naglalakad kasama ang anak na biglang pumara ng trasyikel dahil sobrang init o kaya’y biglang bumuhos ang ulan. Napansin namin ni Tita Cars na ang bagal naming mag-transcribe dahil nahuhuli namin ang sariling nag-eevaluate ng mga implikasyon ng pagkaantala ng mga programang pangkalusugan. Bubuntong-hininga na lang at iisiping basta’t ang mahalaga sa ngayon ay manatiling buhay.

Mood. ‘yung rehiyon na kulay ube ay indikasyon ng lungkot baka dahil sa magandang pelikula rin, mga rejected project proposals, balitang badtrip at mga pakiramdam na parang ang daming dapat gawin kahit wala namang talagang gagawin kundi matulog lang sana. Kung hindi ko mapangalanan ang mga palapag ng pakiramdam, edi ‘ayan kulayan.

Tumanggap din ako ng isang raket na sa wakas ay kinailangang lumabas para makipag-usap. Inusisa ang ilang taong gobyerno kung anu-ano at paano ang mga adaptasyon na isinasagawa ng isang siyudad kahit noong hindi pa ganito ang kalagayan. Mas naging abala ang mga tao ngayon dahil pwede ka nang umattend ng dalawang meeting nang magkasabay dahil nga nasa Zoomocene period. May mga restriksyon at rekusitos pa rin sa pakikipag-usap. Nakapanayam ako nang may harang na plastic sheet at sumasagot ang kausap gamit ang isang radyo. Nahinto rin ang pag-uusap dahil ilang minuto lang ang nakalaan kada kliyente.

Habang wala pang matino, naging suki rin ako ng ilang fellowships sa pag-asang magawa ang mga nasulat kong projects noong isang taon pa. Nag-exhibit ako ng Quarantine Phases sa graduation rites ng isang fellowship na documented at doodled kong mga mukha habang unstable at nag-eevolve ang pinakamahabang lockdown sa daigdig. Sa isang pitching exercise, gumamit ako ng degradasyon ng ugnayan bilang ugat ng degradasyon ng kalikasan na “mabibigat na mga salita” ayon sa isang science community. Ang pagpapatintero ko sa pagitan ng agham panlipunan, gawaing pangkanayunan, tula at ekolohiya ay nagpapalabo sa mga pagitan na gusto kong gawin. Iniisip ko tuloy kung may “ordinaryong mamamayan” na dapat kausapin kailangan bang isipin kong maliit lang kung di man makitid ang pagsasalinan. Ordinaryo lang din ba ang kayang isipin ng ordinaryong mamamayan, walang lugar sa paglilimi, pagtatanong at pagdududa? Ang direskyon lang ba talaga ng pagsasalin ng siyensya ay mula taas-pababa? Inaalala ko kung nakakita ba ko dati ng ordinaryong tao sa mga ordinaryong komunidad.

Emotion Count. Anim na raan at animnapu’t siyam (669) na dami ng mga damdaming naitala sa loob lang ng kalahating taon. Minsan ang mga kulay ng damdamin ay hindi hiwa-hiwalay bagkos ay sapin-sapin. Ang tendency chart ko ay ibang paraan para sabihing ang “okay lang” ay correlation ng kung anong nangyari, nangyayari sa paligid gaya ng metyorolohikal na panahon o sosyo-politikal na klima, anong kinonsumo (pagkain/pelikula/panitikan), at anong ginawa ko at gustong mapangyari- ang totoong dramarama.

Ang hirap lang ding lumikha ng daloy. Lalo na kung wala kang pagpipiliang espasyo kundi kasama nang mga ayaw mong makarinig sana sa mga sinasabi. Kung bakit pinapanood ako habang nagsusulat, hindi naman ako nagtatanghal. Ikapipigtal ng pisi mo ay kapag sumasagwan ka na sa bukana ng daloy ay bigla kang hahanapan ng nail cutter Hindi mas mahalaga ang adbokasiya, trabaho, o anumang -ismo na inilalako mo sa screen kaysa sa kuko na kailangan nang putulin.

Sleep & Restedness. May mga pagtulog na hindi pahinga kundi pagpikit lang. May mga gising na parang kaya mong mag-isod ng mga bundok. May magdamag na inabangan ko lang ang araw. May mga tulog sa tanghali na akala mo gabi. Pinaka mahahabang tulog sa Marso at pinaka nakahinga ang Pebrero.

Nanakawin mo pa ang mga gabi habang tulog ang lahat, na parang gumagawa ka ng mga kabalbalan. Habang ninanamnam ang kuliglig o ulan dahil deserve mo ‘yun habang nagsusulat ay biglang gugulatin ka ng mga malalagong na “huy! matulog ka na!”. Hihinga ka nang malalim para ipaliwanag na ito ay “Geographical Mapping of Memories of a Freshwater Ecosystem” o “Virtual River Navigation as a Communal Experience” parang channelling oral tradition sa paglalakad lang sa baybay ilog Ma! Pero huli na ang lahat, nagawa na ang krimen: napagsasaksak na ang kaisa-isang musang dumalaw sa isang iglap na “huy!”. Hindi ko alam kung paraan ng langit para gisingin ako sa pananaginip na ang mga sinusulat ay nasa panahon ng mga hindi maaari. Siguro paraan ko rin lang ito ng paglalandi habang wala pang matino.

Masaya rin namang magtupi-tupi ng mga bangkang papel.